Wielka Droga nie jest trudna dla tych,
którzy są wolni od preferencji.
Tam gdzie nie ma ani miłości ani nienawiści,
wszystko staje się jasne i jawne.
Lecz najdrobniejsze nawet rozróżnienie
rozdzieli niebo i ziemię na wieki.
Jeśli chcesz ujrzeć prawdę,
porzuć wszystko, co jest za lub przeciw.
„Lubię” kontra „nie lubię”
jest chorobą umysłu.
Kiedy głęboki sens rzeczy nie jest rozumiany,
wrodzony spokój umysłu zostaje zburzony.
Droga jest doskonała jak bezmiar przestrzeni,
gdzie nie ma braku ani nadmiaru.
To z powodu nawyku by akceptować lub odrzucać,
nie widzimy prawdziwej natury rzeczy.
Żyj bez zniewolenia zewnętrznymi rzeczami
i bez przywiązania do wewnętrznej pustki.
Zachowaj pogodę ducha w Jedności wszystkiego,
a takie błędne przekonania zanikną.
Kiedy próbujesz powstrzymać aktywność by osiągnąć bierność,
już sam ten wysiłek wypełnia cię aktywnością.
Dopóki pozostajesz w którejkolwiek ze skrajności,
nigdy nie poznasz Jednego.
Ci, którzy nie wiodą Jednej Drogi
odnoszą porażkę w aktywności i w bierności,
w potwierdzeniu i zaprzeczeniu.
Zaprzeczenie realności rzeczy –
to utrata ich rzeczywistości;
potwierdzenie pustki rzeczy –
to utrata ich rzeczywistości.
Im więcej o tym mówisz i myślisz,
tym dalej odchodzisz od prawdy.
Przestań mówić i myśleć,
a nie pozostanie nic, czego nie będziesz wiedzieć.
Powrócić do korzeni – to odnaleźć znaczenie,
lecz ściganie manifestacji – to przegapianie źródła.
W chwili wewnętrznego przebudzenia
wykracza się po za formy i pustkę.
Zmiany, ktore wydają się zdarzać w pustym świecie
bierzemy za realne tylko z powodu naszej niewiedzy.
Nie szukaj prawdy;
porzuć jedynie wszelkie opinie.
Nie pozostawaj w dwoistości,
unikaj jej z uważnością.
Nawet ślad tego czy tamtego,
słusznego lub błędnego,
a istota umysłu zagubi się w chaosie.
Pomimo, że dwoistość pochodzi z Jednego,
nie przywiązuj się nawet do tej Jedności.
Kiedy niewzruszony umysł trwa na Drodze
nic na świecie nie może urazić.
A kiedy coś nie może już ranić,
przestaje to istnieć w stary sposób.
Kiedy nie powstają rozróżniające myśli,
stary umysł przestaje istnieć.
Kiedy znikają przedmioty myśli,
myślący podmiot również znika,
tak jak kiedy znika umysł, znikają rzeczy.
Są przedmiotami z powodu podmiotu (umysłu);
umysł (podmiot) jest taki z powodu rzeczy (przedmiotów).
Zrozum względność tych dwojga
i prostą rzeczywistość: jedność pustki.
W tej Pustce oba są nierozróżnialne
i każde zawiera w sobie cały świat.
Jeśli nie rozróżniasz pomiędzy grubym a drobnym,
nie będziesz kuszony uprzedzeniem ani opinią.
Życie na Wielkiej Drodze
nie jest ani łatwe ani trudne,
ale ci, o ograniczonej percepcji,
rozchwiani i pełni lęku:
im bardziej sie śpieszą, tym wolniej idą,
a ich przywiązanie nie może zostać powściągnięte;
nawet przywiązanie do idei oświecenia,
to droga prowadząca donikąd.
Niech rzeczy dzieją się po swojemu,
a nie będzie ani przychodzenia ani odchodzenia.
Słuchaj natury rzeczy (swojej własnej natury),
a będziesz szedł wolny i spokojny.
Kiedy myśl jest w niewoli, prawda jest ukryta,
gdyż wszystko jest mroczne i niejasne,
a uciążliwa praktyka oceniania
przynosi irytację i znużenie.
Jakie korzyści można uzyskać
z rozróżniania i separacji?
Jeśli pragniesz podążać Jedną drogą,
nie odrzucaj nawet świata zmysłów i idei.
W istocie – pełna ich akceptacja
jest identyczna z prawdziwym Oświeceniem.
Mędrzec nie dąży do żadnego celu
Głupiec sam się zakuwa w kadany.
To jest jedna Darma, nie wiele:
rozróżnienia powstają
z zalegających potrzeb ignoranta.
Szukanie Umysłu – umysłem rozróżniającym
to największy ze wszystkich błędów.
Spokój i niepokój wywodzi się z iluzji;
w oświeceniu nie ma upodobań i niechęci.
Wszelka dwoistość pochodzi z niewiedzy.
To jak sny o kwiatach w powietrzu:
głupotą jest próbować je uchwycić.
Zysk i strata, słuszne i błędne:
takie myśli muszą zostać porzucone.
Jeśli oko nigdy nie usypia,
wszelkie sny naturalnie się kończą.
W umyśle, który nie robi rozróżnień,
dziesięć tysięcy rzeczy
są jakie są, z jednej istoty.
Zrozumieć misterium Jednej Istoty –
to uwolnić się od wszelkich więzów.
Kiedy wszystkie rzeczy są postrzegane jednakowo,
osiągnięta zostaje bezczasowa Istota Jaźni.
Niemożliwe są porównania ani analogie
w tym bezprzyczynowym, bezwzględnym stanie.
Rozważ ruch jako stan spoczynku
a nieruchomość jako ruch,
a oba – i ruch i spoczynek – zanikną.
Kiedy takie dualności zanikają,
nie może istnieć również Jedność.
Do tej ostatecznej skończoności
nie stosuje się żadne prawo ani opis.
Dla ujednoliconego umysłu w zgodzie z Drogą
wszystkie egocentryczne filtrowanie ustaje.
Rozdwojenie i niezdecydowanie zanika
i możliwe staje się życie w prawdziwej ufności.
Jednym ruchem jesteśmy wyzwoleni z kajdanów;
nic do nas nie przywiera i nie trzymamy się niczego.
Wszystko jest puste, czyste i pełne blasku,
bez użycia siły umysłu.
Tutaj myśl, uczucie, wiedza i wyobraźnia
nie mają wartości.
W tym świecie Takości
nie ma ani Jaźni ani niczego innego niż Jaźń.
By powrócić do harmonii z tą rzeczywistością,
po prostu powiedz kiedy powstanie wątpliwość: „Nie dwa”.
W tym „nie dwa” nic nie jest oddzielone,
nic nie jest wykluczone.
Nie ważne kiedy czy gdzie,
oświecenie oznacza wpuszczenie tej prawdy.
A ta prawda jest poza rozszerzaniem się
i kurczeniem w czasie czy przestrzeni;
w niej jedna myśl to dziesięć tysięcy lat.
Pustka tu, Pustka tam,
ale nieskończony Wszechświat stoi
zawsze przed oczami
nieskończenie wielki i nieskończenie mały;
bez różnicy, ponieważ zniknęły definicje
i nie widać żadnych ograniczeń.
Zatem również z Byciem i Nie-Byciem.
Nie trać czasu na wątpliwości i kłótnie,
które nie mają z tym nic wspólnego.
Jedna rzecz, wszystkie rzeczy:
przechodź pomiędzy i poprzez
bez rozróżniania.
Życie w tym zrozumieniu
to wolność od niepokoju o niedoskonałość.
Życie w tej ufności to droga do niedualności,
ponieważ niedualne jest jednym z ufnym umysłem.
Słowa!
Droga jest po za językiem,
bo w niej nie ma wczoraj
ani jutra
ani dziś.